ภาพฝันสูงสุดของ ไอติม-พริษฐ์ ได้เห็นสังคมที่เปรียบเสมือนการนำชิ้นส่วนของสังคมที่หลากหลายมาประกอบรวมกันเหมือนกับการต่อ ‘เลโก้’ ไม่เหมือนปัจจุบันที่เปรียบเสมือนเป็น ‘เกมเศรษฐี’ ที่โชคชะตาขึ้นอยู่กับ ‘ลูกเต๋าเสี่ยงโชค’ ที่ถูกทอยออกไปอย่างไร้จุดหมาย
พบกับ พริษฐ์ วัชรสินธุ – ไอติม – Parit Wacharasindhu ผู้จัดการการสื่อสารและการรณรงค์นโยบาย พรรคก้าวไกล ผ่าน Modern Politico นักการเมืองแห่งอนาคต
The Modernist : ทำไมคุณไอติมถึงเข้ามาทำงานการเมือง?
ไอติม : เป็นการตัดสินใจของตนเองครับ เหตุผลที่เข้ามาทำคือเราคาดหวังว่าทุกคนที่เข้ามาทำจะต้องเข้ามาด้วยเหตุผลนี้ คือต้องการเปลี่ยนแปลงประเทศ ก่อนที่เราจะเข้ามาเราก็เห็นถึงปัญหาหลายๆอย่างในประเทศที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของความเหลื่อมล้ำ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของประชาธิปไตย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของปัญหาการศึกษา ปัญหาเรื่องการบริการสาธารณะ เป็นต้น เพราะฉะนั้นนี่คือเหตุผลที่ผมต้องเข้ามาทำงานการเมืองเพื่อแก้ไขปัญหาที่มันสะสมมายาวนานเป็นหลัก
The Modernist : พรรคก้าวไกลสำหรับไอติม? นิยามพรรคก้าวไกลอย่างไร? ทั้งนิยามในมุมมองตัวเองและนิยามในฐานะคนภายนอกทั้งในและต่างประเทศ
ไอติม : มันอาจจะแบ่งเป็น 3 มิติ ในมิติการเมืองผมคิดว่าผมและพรรคก้าวไกลมีความฝันตรงกันคือเราอยากเห็นประเทศที่มันเป็นประชาธิปไตยทั้งในเชิงระบบและเชิงวัฒนธรรม ในฝั่งเศรษฐกิจผมและพรรคก้าวไกลอยากเห็นการเติบโตในทางเศรษฐกิจที่ไม่เหลื่อมล้ำและก็เป็นธรรมกับทุกฝ่าย
อย่างสุดท้ายคือเรื่องสังคม เราอยากเห็นสังคมที่เหลื่อมล้ำน้อยลง เป็นสังคมที่ให้โอกาสทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน เราเห็นว่ามันปัจจุบันเราเห็นความเหลื่อมล้ำอยู่ในระดับที่รุนแรงมาก ภาพประเทศในฝันคือการเมืองที่เป็นประชาธิปไตยทั้งระบบและวัฒนธรรม เศรษฐกิจที่เติบโตทั้งระบบกับเป็นธรรมและสังคมที่เหลื่อมล้ำน้อยลง
The Modernist : เปรียบเทียบประเทศไทยเหมือนกับเกม 2 เกม
ไอติม : ชอบเปรียบเทียบประเทศไทยที่เป็นอยู่กับประเทศไทยในฝันผ่านเกม 2 เกมที่เราคุ้นเคยกัน ประเทศไทยที่เป็นอยู่ผมเปรียบเทียบกับเกม monopoly (เกมเศรษฐี) มันสะท้อนให้เห็นว่าทุกอย่าง ชะตากรรมในเกมคุณจะเดินไปได้กี่ก้าว คุณมีเงินเท่าไหร่ คุณถอยหลังกี่ก้าว ขึ้นอยู่กับโชคชะตาหมดเลย ขึ้นอยู่กับว่าคุณทอยลูกเต๋า คุณจะเดินไปได้กี่ช่อง ก็สะท้อนให้เห็นปัญหาในประเทศไทยเหมือนกันว่าชะตากรรมและโอกาสที่ประสบความสำเร็จมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับที่พวกเขาควบคุมได้ แต่มันขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาเกิดมาในครอบครัวที่ฐานะการเงินเป็นอย่างไร? เกิดมาในจังหวัดที่มีความพร้อมและฐานะที่พร้อมมากน้อยแค่ไหน?
ส่วนเกมที่สะท้อนภาพประเทศไทยในฝันคือ Lego คือทุกคนได้รับชิ้นส่วนที่เท่ากัน ทุกคนได้รับโอกาส ได้รับทรัพยากรที่เท่าเทียมกัน พอคุณได้รับทรัพยากรที่เท่าเทียมกันแล้วเนี่ย คุณจะใช้มันสร้างโครงสร้างอะไรแต่ละคนมีเสรีภาพเต็มที่ อยากต่อแบบไหน อยากต่ออะไร ต่อไปเลย ถ้าต่อแล้วมันไม่ใช่ก็สามารถแกะแล้วเอามาต่อใหม่ได้ และยิ่งไปกว่านั้นพอคุณปล่อยให้พวกเขาต่อ Lego ตามปรารถนาแล้ว เราก็จะได้โครงสร้างที่มันหลากหลายของแต่ละคน ความฝันที่มันหลากหลายของแต่ละคน เพราะฉะนั้นทำยังไงให้เปลี่ยนจากประเทศไทยที่เป็นเกม monopoly มาเป็นเกม Lego ให้ได้
The Modernist : จบเมืองนอก มองการเมืองไทยอย่างไร? อะไรคือเป้าหมายและสิ่งที่ประเทศไทยควรจะไป
ไอติม : ผมมองว่าการจบนอกก็เป็นการเปิดมุมมองหนึ่งที่ทำให้เรารู้ว่าแต่ละประเทศเขาแก้ไขปัญหาอย่างไร ทำให้เห็นว่าปัญหาในประเทศไทยที่เกิดมาอย่างยาวนานประเทศอื่นเขามีวิธีแก้ไขที่ดียังไง?
มาตรฐานการบริการสาธารณะ มาตรฐานการศึกษาและการรักษาพยาบาลตามโรงเรียนและสถานพยาบาลต่างๆมันมีความเท่าเทียมกันมากขึ้น ทำให้คนรู้สึกสบายใจขึ้นว่า ส่งลูกไปเรียนโรงเรียนใกล้บ้าน เจ็บป่วยก็ไปรักษาโรงพยาบาลใกล้บ้าน ก็จะได้คุณภาพไม่แตกต่างกับโรงพยาบาลที่ดีหรือโรงพยาบาลใหญ่ๆ
เพราะฉะนั้นการที่มีโอกาสได้ไปใช้ชีวิตหรือไปเรียนที่ประเทศอื่นๆ มันทำให้เราได้เห็นจุดแข็งและจุดอ่อนของประเทศเหล่านี้ได้ชัดเจนขึ้น
The Modernist : ระบบการศึกษาที่ดีในสายตาของคุณไอติม มีโมเดลไหนที่คุณไอติมที่คุณไอติมนำมาปรับใช้กับประเทศเราได้บ้าง
ไอติม : แน่นอนว่าเราก็อยากจะเห็นประเทศที่ประสบความสำเร็จมากกว่าเราในการยกระดับคุณภาพด้านการศึกษา สิ่งที่เราต้องระมัดระวังคือเมื่อเราศึกษาการประสบความสำเร็จด้านการศึกษามาแล้วเราจะเอามาหมด เอามาบางอย่าง เอามาไม่หมด โดยที่ไม่เข้าใจหรือไม่เห็นปัจจัยที่เป็นผลสำเร็จด้านการศึกษานั้นจริงๆ พอเราพูดถึงการศึกษา มันไม่ใช่การทำครั้งเดียวแล้วจบ เพราะว่าการศึกษาที่เหมาะสมในวันนี้กับการศึกษาที่เหมาะสมในอีก 20,30,40 ปีข้างหน้ามันก็อาจจะแตกต่างกัน เพราะว่าโลกมันเปลี่ยนแปลงไปเสมอ ทักษะที่เราต้องการที่จะติดอาวุธให้กับบุคลากรในประเทศเรามันก็เปลี่ยนแปลงไปเสมอ
เราอย่ามองว่าการศึกษาจะมีระบบรูปแบบเดียวแล้วจบ แต่ว่ามันก็ต้องปรับระบบให้มันยืดหยุ่น มีพลวัตร สามารถปรับให้เท่าทันกับอนาคตที่เปลี่ยนแปลงเสมอได้ สรุปด้านการศึกษา 6 อย่าง การศึกษาต้องฟรีจริง การศึกษาต้องเป็นเส้นทางที่ปลอดภัย การศึกษาต้องยกระดับคุณภาพคนให้เท่าทันโลก การศึกษาต้องเข้าถึงครูที่มีเวลาให้กับนักเรียน การศึกษาต้องไม่จำกัดแค่ในสถานศึกษา และสุดท้ายการศึกษาต้องให้นักเรียนหรือเยาวชนมีส่วนร่วม
The Modernist : คิดอย่างไรกับกระแสนักการเมืองรุ่นใหม่ มองปรากฎการณ์นี้อย่างไร?
ไอติม : ผมคิดว่าการที่เรามีตัวแทนจากทุกรุ่นในสภาพสังคมและปัจจุบันมีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง เผลอๆสำคัญกว่าสภาพสังคมในสมัยก่อนด้วยซ้ำ เพราะว่าสุดท้ายแล้วโลกเรากำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วขึ้น ประสบการณ์ที่คนแต่ละรุ่นเผชิญหรือที่คนเติบโตมามันเป็นประสบการณ์ที่แตกต่างกัน ทำให้ความเชี่ยวชาญของคนแต่ละรุ่นมันอาจจะแตกต่างกัน พอเป็นแบบนี้เรายิ่งต้องการเห็นคนหลายๆรุ่นเข้ามาทำงานในทางการเมืองเพื่อจะได้รวบรวมความเห็นความถนัดของคนในแต่ละรุ่น มันทำให้เห็นในบางประเด็นว่าคนรุ่นใหม่อาจมีความเชี่ยวชาญหรือว่าอาจจะลุกขึ้นมาเป็นผู้นำได้มากกว่าคนรุ่นก่อนด้วยซ้ำ
ผมจึงพูดถึงบันได 3 ขั้นเสมอในการสร้างการมีส่วนร่วมของคนรุ่นใหม่ ขั้นที่สำคัญที่สุดคือคุณต้องฟังเขาพูดก่อน ไม่ใช่ว่าคุณต้องสร้างบรรยากาศหรือว่ามีอะไรกดทับไม่ให้เขามีเสรีภาพในการแสดงออก แต่การฟังโดยที่ไม่ทำความเข้าใจอย่างเดียวไม่พอ คุณต้องฟังแล้วได้ยินพวกเขาด้วย ประมวลผลว่าสิ่งที่เขาต้องการจะเรียกร้องคืออะไร? แต่เท่านั้นก็ยังไม่พอ คุณต้องโอบรับให้พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของการตัดสินใจ ปฎิบัติกับเขาในฐานะคนเท่ากัน ไม่ใช่ปฏิบัติกับเขาในฐานะเยาวชนคนหนึ่งที่เด็กกว่าเราแล้วก็พูดสิ่งนี้ขึ้นมา เราอาจจะฟังบ้าง เข้าใจบ้าง แต่คุณก็ยังมองเขาเป็นเยาวชนคนหนึ่ง คุณต้องมองเขาเป็นคนคนหนึ่ง หุ้นส่วนคนหนึ่ง เจ้าของประเทศนี้คนหนึ่งที่ต้องขับเคลื่อนประเทศนี้
The Modernist : หนึ่งประโยค บอกคนทั้งโลก จะบอกว่าอะไร?
ไอติม : “เราต้องร่วมมือกัน เพราะความท้ายทายมากมายที่เราเผชิญอยู่ในปัจจุบันไม่สามารถแก้ไขด้วยประเทศเดียวได้ แต่ต้องร่วมกันแก้ไขหลายประเทศ โดยเฉพาะปัญหาโลกร้อน”
