ในฐานะนักศึกษาจบใหม่หมาดๆ จนใกล้แห้ง การใช้ชีวิต ณ วันนี้เริ่มยากเข้าไปทุกที เพราะนอกเหนือไปจากอิสระทางการคิด พูด และทำ จะทยอยหายไปด้วยเครื่องมือทางการเมืองของรัฐ อีกหนึ่งสิ่งที่กลับพุ่งทยานขึ้นมาอย่างรุนแรงก็คือการที่ ‘ข้าวของเครื่องใช้แพง!’
ใช่ครับ…ขวานผ่าซากกันแบบนี้เลย เพราะมันแพงจริงๆ
ครั้งยังเด็กๆ ผู้เขียนเคยกรอกน้ำประปาใส่ขวดสบู่ ขวดยาสระผม และผสมมันเข้ากับเศษน้ำยาเหลือๆ ในขวด เพื่อให้มันกลับมาใช้ได้อีกครั้ง ขณะที่ภาพอนาคตผุดขึ้นในหัวผู้เขียนว่า ‘เมื่อโตขึ้น จะไม่ต้องมาประหยัด ถึงขั้นกรอกน้ำใส่ขวดน้ำยาแบบนี้อีก’
แล้วก็เป็นดั่งที่ภาวนา…ผู้เขียนไม่ต้องมาผสมน้ำกับเศษน้ำยาอีกเลย เพราะแค่จะทำงานหาเงินมาจ่ายค่าไฟก็แทบจะตาย(ห่า)อยู่แล้ว
ภาวะดังกล่าวจึงทำให้ผู้เขียนนึกถึงแก๊กในหนังสือการ์ตูนที่คุ้นตาหลายๆ คนคือ ภาพครอบครัวที่แขวนปลาไว้กับเพดาน และกินข้าวเปล่าไปด้วย ประหนึ่งกำลังลิ้มรสเนื้อของปลาที่แขวนอยู่ แก๊กที่ว่าจึงเสมือนสะท้อนภาพความเป็นอยู่ของผู้เขียนอยู่กลายๆ
ชุดภาพนี้จึงเป็นการบอกเล่าภาวะของผู้เขียนใน ณ ขณะหนึ่ง ที่ต้องเผชิญกับความเครียดในสังคมที่ไม่เอื้อในการใช้ชีวิต โดยเล่าผ่านการจำลองสถานการณ์และกิจวัตรในแต่ละวัน ว่าการใช้ชีวิตในสังคมปัจจุบันนี้นั้นยากลำบากเพียงใด
