หมายเหตุ: บทความนี้เปิดเผยเนื้อหาสำคัญบางส่วนของเรื่อง
‘เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก’ ประโยคคลาสสิกสุดเฉิ่มที่ส่งต่อแนวคิดมารุ่นสู่รุ่นยังคงเป็นประโยคเตือนใจที่ใช้ได้จริงเหนือกาลเวลา ชีวิตและความสัมพันธ์ของ ‘เพื่อน’ ไม่ว่าใครกับใครจะยากและจะยิ่งซับซ้อนเสมอเมื่อเราโตขึ้น
นั่นแปลกลาย ๆ ได้ว่า ‘ความเป็นเพื่อน’ ของเรากับใครก็ตาม หากวัยเรายิ่งเด็ก ความไร้เดียงสาของความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อนก็จะยิ่งลึกซึ้งง่ายด้วยเช่นเดียวกัน อาจเพราะการเรียนรู้โลกหรือวิธีคิดและวิจารณญาณที่ยังไม่มากพอ ทำให้การใช้ชีวิตในบางครั้งเราก็พบว่าเพื่อนเต็มไปหมด แต่เมื่อเวลาผ่านไปจำนวนสมาชิกของเพื่อนที่ลงทะเบียนในชีวิตเราก็เริ่มลดน้อยถอยลง
เรื่องราวของชีวิตและความสัมพันธ์ฐานะเพื่อนในเรื่อง ‘เพื่อน(ไม่)สนิท’ ก็เป็นแบบนั้นเช่นเดียวกัน ชีวิตการเป็นเพื่อนของ ‘เป้’ (โทนี่-อันโทนี่ บุยเซอเรท์) นักเรียน ม.6 ที่ย้ายเข้าโรงเรียนใหม่กลางเทอมกับทั้ง ‘โบเก้’ (ใบปอ-ธิติยา จิระพรศิลป์) เด็กสาวอีกห้องที่สนใจมาช่วยทำหนังสั้น และ ‘โจ’ (จั๊มพ์-พิสิฐพล เอกพงศ์พิสิฐ) เพื่อนใหม่ที่นั่งโต๊ะข้างกันในโรงเรียนใหม่ก็เป็นรูปแบบความเป็นเพื่อนที่แตกต่างกัน
ภาพจาก GDH
เล่าแบบรวบรัด ‘เพื่อน(ไม่)สนิท’ เป็นเรื่องราวของ ‘เป้’ เด็กที่ชีวิตวัยมัธยมของเขากำลังจะสิ้นสุดลง แต่ต้องย้ายเข้าโรงเรียนใหม่กลางเทอมสุดท้ายของชั้น ม.6 ที่นั่นเขาได้พบกับ ‘โจ’ เพื่อนที่อยากเป็นเพื่อนใหม่ของเขา แต่เขาไม่ให้เป็น จนวันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุกับโจอย่างไม่คาดคิด และทำให้โจจากไปอย่างกะทันหัน
ระหว่างนั้นเองมีข้อเสนอจากรุ่นพี่ที่เข้ามาแนะแนวการเรียนต่อ และแนะนำ ‘ทางลัด’ ให้กับชีวิตเป้ อย่างการส่งหนังสั้นประกวดเพื่อชิงสิทธิ์เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแบบฟรี ๆ เป้จึงปิ๊งไอเดียทำหนังสั้นซึ้ง ๆ เกี่ยวกับเรื่องของโจขึ้นมา โดยได้รับความร่วมมือจาก ‘โบเก้’ เพื่อนโจที่สนใจอยากทำให้เรื่องราวของโจกลายเป็นหนังจริง ๆ และแก๊งเด็กห้องโสตฯ ที่พอจะมีทักษะและน่าจะช่วยให้หนังสั้นของเป้เป็นจริงได้
นั่นคือเรื่องราวบนตัวอย่างหนังที่เราได้เห็น หากแต่เรื่องราวจริง ๆ เกี่ยวพันกับจุดหักเหอันหลากหลายของแต่ละตัวละคร ที่นำพาเส้นเรื่องไปให้เราได้สำรวจกับรูปแบบชีวิตและจิตใจที่ส่งผลต่อวิธีคิดของตัวละครได้อย่างน่ากระอักกระอ่วนใจไม่น้อย
ภาพจาก GDH
เริ่มจากการสร้างชีวิตของเป้ให้เป็นเด็กที่มาจากครอบครัวที่มีเงิน ได้เรียนโรงเรียนนานาชาติ แต่กลับมีเรื่องทะเลาะวิวาทและถูกเชิญออก อีกทั้งปมชีวิตที่เหมือนจะเรียนไม่เอาไหน และถูกกดดันจากครอบครัวว่าหากเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ต้องมาช่วยงานที่บ้าน
เมื่อต้องมาเรียนโรงเรียนรัฐในภาคเรียนสุดท้ายของ ม.6 เป้จึงเหมือนถูกเซ็ตโลกให้เริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง รวมถึงเรื่องของการมีเพื่อนด้วย เพราะเพื่อนคนแรกของเป้ก็คือเพื่อนโต๊ะข้าง ๆ กันอย่างโจ จากการที่โต๊ะว่างในห้องเรียนเหลือเพียงโต๊ะเดียว แต่ก็ไม่รู้จะเรียกว่า ‘เพื่อน’ ของเป้ได้เต็มปากแค่ไหน เพราะเขามองว่านี่คือเทอมสุดท้ายของวัยมัธยม จบเทอมนี้ไปก็ไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
ภาพจาก GDH
แต่หลังจากผ่านไปไม่นาน อาจเพราะการชวนคุยของโจ ที่ถามได้ทุกเรื่องแบบไม่พัก บอกได้ทุกเรื่องที่อยากเล่า ก็ทำให้ทั้งเขาและเป้เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น อย่างน้อยก็เป็น ‘มิตรภาพ’ ที่ก่อตัวขึ้นในระยะเวลาไม่นาน แต่หลังจากนั้นโจก็ประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิต ทิ้งมิตรภาพและความสัมพันธ์ต่อผู้คนหลากหลายไว้บนโลกใบนี้
รวมถึงเรื่องสั้นส่งประกวดของโจที่เพิ่งได้รับรางวัลด้วย เป้ดันไปพบสิ่งนี้เข้า และอยากจะเอามันมาสร้างเป็นหนังสั้นส่งประกวดเพื่อชิงโควตาเข้ามหาวิทยาลัย โดยอ้างว่าอยากทำหนังสั้นเพื่อระลึกถึงเพื่อนเก่า
จุดนี้เองจึงทำให้อดีตเพื่อนข้างโต๊ะเรียนของโจอย่าง ‘โบเก้’ ตั้งคำถามกับเจตนาของเขา ที่เอาคำว่ามิตรภาพจากความตายของโจมาหา ‘ผลประโยชน์’ ให้้ตัวเอง
เราชอบการสร้างมวลความรู้สึกตรงจุดนี้เป็นพิเศษ เพราะมันโคตรจะสะท้อนความเป็นมนุษย์ที่มีความสัมพันธ์ระหว่างกัน ชีวิตวัยรุ่นเป็นวัยที่เต็มไปด้วยความฝัน ความอยาก และความต้องการจะเป็นหรือจะทำอะไรสักอย่างบ้างไม่มากก็น้อย แต่ชีวิตวัยรุ่นเดียวกันนี้ก็เต็มไปด้วยเรื่องราวอีกด้านซึึ่งอาจจะหล่อหลอมชีวิตให้มีทิศมีทาง และผสมผสานไปด้วยความเป็นจริงของสังคมที่กำลังจะต้องเจอในอนาคตผ่านการจำลองชีวิตในรั้วโรงเรียนที่เราอาจมองข้าม
การแบ่งคลาสความเก่งตามแผนการเรียน การทำงานร่วมกับผู้อื่นผ่านงานคู่ งานกลุ่มเล็ก หรืองานกลุ่มใหญ่ การจัดการเรื่องเงินจากค่าขนม หรือการทำงานพิเศษเพื่อเลี้ยงตัวเอง หรือแม้กระทั่งการเลือกรู้จักผู้อื่น ที่อาจจะเข้าหากันอย่างจริงใจ น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า หรือเข้าหากันด้วยผลประโยชน์ล้วน ๆ
ภาพจาก GDH
สิ่งที่สะท้อนเรื่องนี้ได้อย่างชัดเจนเลยคือการที่แก๊งเด็กห้องโสตฯ ยอมมาช่วยถ่ายทำหนังสั้นเสมือนเป็นงานตัวเอง จากการที่แก๊งนี้ต้องการ iMac จาก ผอ. แต่ก็ยังไม่ยอมให้เสียที พอข่าวเรื่องเป้จะทำหนังสั้นให้เพื่อนร่วมรุ่นที่ตายจากไปเท่านั้นแหละ ผอ. ก็ถอย iMac มาให้เป้ทันทีอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เป้จึงใช้สิ่งนี้เป็นของแลกเปลี่ยนกับการให้แก๊งเด็กห้องโสตฯ มาช่วยทำให้งานของเป้สำเร็จนั่นเอง
อีกเรื่องที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลยคือการที่ ‘ต้นทุนชีวิต’ ของแต่ละตัวละครไม่เท่ากัน ทำให้ลู่ทางอย่างที่ควรจะเป็นมันไม่ไปถึงเส้นชัย ไม่ว่าจะการอยากจะทำหนังสั้นของเป้ที่แท้จริงแล้วฝีมือการตัดต่อของเขาห่วยบรม แต่ก็อยากจะทำเพื่อจะได้โควตาเลยหาคนมาช่วย หรืออย่างโจที่หลวมตัวด้วยอารมณ์ชั่ววูบ เอาเรื่องสั้นของคนอื่นมาสวมเป็นของตัวเอง จากที่คน ๆ นั้นไม่คิดว่าเรื่องสั้นของตัวเองจะทำอะไรได้ และจากการที่บ้านของโจเองไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมจนถูกทวงจากโรงเรียน
ชีวิตของแต่ละตัวละครล้วนติดหล่มบางอย่างในช่วงเวลานั้น ๆ ทั้งสิ้น สิ่งนี้สำหรับเรามันทำให้วิธีการเล่ามันกลมกล่อม เพราะเนื้อหามันมีทั้งมุมแบบ วัยรุ่น ต้องกล้า ต้องซ่า! เห็นถึงการร่วมมือการสร้างบางสิ่งบางอย่างด้วย Passion จริง ๆ แม้ในช่วงแรกอาจจะเข้าหากันด้วยผลประโยชน์บางอย่าง แต่สุดท้ายการได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันกับใครก็ตาม ความผูกพันและมิตรภาพดี ๆ ย่อมเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ภาพจาก GDH
อีกจุดที่อยากชวนไปดูเลยคือฝีมือของ ‘อัตตา เหมวดี’ ผู้กำกับมือทองของฝั่งมิวสิควิดีโอไทยหลายตัว ๆ ในรอบหลายปี ที่สร้างผลงานการเล่าเรื่องขนาดสั้นได้น่าสนใจทุกครั้ง ทั้งงานภาพ งานสี องค์ประกอบศิลป์ เนื้อหา และวิธีการเล่าเรื่อง เราชื่นชอบผลงานของเขาเป็นการส่วนตัว และเมื่อได้ดูงานของเขาในเวอร์ชั่นขนาดยาว ก็ยิ่งทำให้เห็นว่าฝีมือของเขายังคงตรึงเราให้ไล่ตามเก็บเนื้อหาในเรื่องได้แบบไม่ขาดตอน จากการหยอดซีนนั้นไว้ตรงนี้ ซีนนี้ไว้ตรงนั้น อยู่ ๆ จะเล่าตรงนี้ก่อน และเปลี่ยนเป็นซีนนี้ การสลับซีนไปมามันได้ผลสำหรับเรา และทำให้เนื้อหาแต่ละซีนที่ทิ้งไว้เป็นชิ้นส่วนล้วนสำคัญไปทั้งหมด
ถ้าใครคิดถึงบรรยากาศของยุครุ่งเรืองของหนังวัยรุ่นที่ติดเบียวนิดหน่อยแบบเรื่อง ‘Suckseed ห่วยขั้นเทพ’ หรือ ‘เมย์ไหน.. ไฟแรงเฟร่อ’ เราขอแนะนำให้คุณมาดูหนังเรื่องนี้ในโรงภาพยนตร์กัน
